آرا و اندیشه های کلامی ابن میثم بحرانی

ابن میثم بحرانی یکی از بزرگترین دانشمندان قرن هفتم هجری می باشد که آثار ارزشمندی در زمینه ی علوم عقلی و نقلی از خود به جا گذاشته است. آثار و روش کلامی او در بین تألیفاتش, چنان درخششی دارد که وجهه ی کلامی وی را قوت می بخشد. محقق بحرانی در نوشته های کلامی خویش، از روش عقلی و نقلی استفاده کرده است؛ لیکن تکیه و بهره جویی وی از عقل, بسی بیشتر از نقل به چشم می خورد. در این نوشته, آرای ابن میثم در مورد خداشناسی, راهنماشناسی و فرجام شناسی, بررسی می شود. ابن میثم، معتقد به معرفت فطری به خداوند است، لیکن او این نوع معرفت را به طور کامل، از برهان عقلی، مستغنی نمی داند. او معتقد است که ماهیت خداوند و ممکنات, متفاوت است. محقق بحرانی, درد و لذت را از صفاتی می داند که باید از خداوند, سلب کرد. او برخلاف فلاسفه, معتقد است که خداوند, عالم به جزئیات است. او قائل است که صفات خداوند, عین ذات او هستند و زیادت صفات بر ذات, فقط به حسب اعتبار عقلی صحیح است. ابن میثم، اراده ی خداوند را به علم خاص او به مصالح، ارجاع می دهد. وی در کتاب قواعد المرام, ذکر می کند که افعال الهی, دارای غرض هستند؛ لیکن در شرح نهج البلاغه, خلاف این مطلب را قائل شده است. طبق عقیده ی او, حضرت محمد9 قبل از بعثت, پیرو هیچ شریعتی از انبیای گذشته نبوده است. ابن میثم صفات لازم برای امام را, عصمت, داشتن اصول کمالات, افضلیت, بری بودن از عیوب, منصوص بودن, اختصاص به کرامت و علم به کل دین می داند. ابن میثم بیان علت غیبت امام دوازدهم را واجب نمی داند؛ لیکن علت این غیبت را از طرف امت می داند. ابن میثم از قائلین به معاد جسمانی است؛ لیکن بعد از نقل قول حکما در مورد توأم بودن معاد جسمانی و روحانی, هیچ اشکالی بر سخن آنان وارد نمی کند. او معتقد است که انسان دارای اجزای اصلیه ای است که از اول تا آخر عمر, باقی می مانند. او در کتاب قواعد المرام تجرّد نفس را قبول نمی کند و به خاطر همین, معاد روحانی را رد می کند، لیکن در کتاب شرح المائه کلمه لأمیرالمومنین، اعتراف به مجرّد بودن نفس می کند.